Στις 16 Αυγούστου 1977, ο Elvis Aaron Presley, άφησε το μάταιο τούτο κόσμο, στα 42 του. Ήταν, τελικά, ο βασιλιάς του Rock and Roll, ή ένα καλό εργαλείο στα χέρια των δισκογραφικών;
Το παραμύθι Elvis αρχίζει κάπως έτσι:
Μια ζεστή μέρα του Ιούλη του ’53 ένας νεαρός απ’ το νότο που μόλις έχει τελειώσει το σχολείο και δουλεύει σε μια εταιρία σαν φορτηγατζής, στέκεται μπρος από μια δισκογραφική εταιρία στο Μέμφις και διαβάζει σε μια επιγραφή: «δισκογραφούμε οτιδήποτε οπουδήποτε, οποτεδήποτε». Αποφασίζει να μπει και να ηχογραφήσει ένα δίσκο για να τον χαρίσει στη μαμά του για τα γενέθλιά της. Ο ιδιοκτήτης της εταιρίας Sam Philips απ’ το διπλανό γραφείο ακούγοντας τη φωνή του Elvisμαγεύεται και ζητάει να μάθει ποιος είναι αυτός ο λευκός που τραγουδάει έτσι τα blues. Στην ουσία όμως μυρίστηκε ταλέντο και χρήματα.
Τον καλεί στο στούντιο για ένα δοκιμαστικό. Ο Elvis έπαιξε με τους Scotty Moore και Bill Black αλλά αρχικά το δοκιμαστικό κρίθηκε αποτυχημένο. Κατά την διάρκεια μιας πρόβας όμως πάνω στο τραγούδι That's All Right, του Arthur Groundout ο Phillips έκρινε το αποτέλεσμα ικανοποιητικό και στις 19 Ιουλίου 1954 το έδωσε στη κυκλοφορία.
Έτσι ο Elvis υπογράφει συμβόλαιο με τη “Sun Records” και αρχίζει η δουλειά στο στούντιο.
Το δεύτερο single κυκλοφόρησε στις 25 Σεπτεμβρίου 1954.
Βέβαια η σχέση του Elvis με τη μουσική είχε ξεκινήσει πολύ πριν, όταν πολύ μικρός είχε λαχταρίσει ένα ποδηλατάκι που όμως έκανε 55 δολάρια, που ήταν πολλά για τους γονείς Presley οι οποίοι του πήραν μια κιθάρα με 12,95.
Στην πραγματικότητα ο ELVIS γίνεται θρύλος όταν μπαίνει στη ζωή του ο δαιμόνιος μάνατζερ Tom Parker, γνωστός με το παρατσούκλι Colonel, το οποίο βέβαια δεν του δόθηκε τυχαία. Έκανε τον ELVIS ότι ήθελε, μόνο για 25% επί των κερδών τα οποία στην πορεία έγιναν 50.
Ο Parker μετέφερε τον Presley από την Sun στην RCA στις 25 Νοεμβρίου 1955, εξαγοράζοντας το συμβόλαιο του με τη Sun για 35,000 δολάρια. Με την καθοδήγηση του Parker ο Elvis γίνεται εθνικό φαινόμενο. Στις 28 Ιανουαρίου του 1956 και ενώ έξω βρέχει οι αμερικάνικες τηλεοράσεις λιώνουν από ηδονή. Η Αμερική τρέμει την ώρα που ο Elvis τραγουδάει στην εκπομπή Stage Show το Heartbreak Hotel.
Οι συντηρητικοί Αμερικάνοι αντιδρούν. «Αίσχος, Σκάνδαλο» γράφουν οι “New York Times" ενώ η "San Francisco Chronicle" συμπληρώνει: «στριπτίζ χωρίς γδύσιμο». Ο Elvis γίνεται το πέος που ξυπνά τις φαντασιώσεις των Αμερικανών. Το Heartbreak Hotel γίνεται αμέσως Νο 1 και ο Elvis συνεχίζει την εμφάνισή του στο show για οχτώ παραστάσεις.
Σάλος δημιουργείται επίσης όταν εμφανίζεται τραγουδώντας το Hound Dog. Ο παραγωγός της εκπομπής για να ηρεμήσει τα πράγματα προσπαθεί να γελοιοποιήσει και το τραγούδι και τον Elvis. Στην επόμενη εκπομπή τον βάζει να τραγουδήσει ξανά το τραγούδι φορώντας φράκο μπρος σε ένα σκύλο που φορούσε ημίψηλο καπέλο. Ο Elvis αρχίζει τις υποχωρήσεις (φυσικά με την καθοδήγηση του Parker).
Ο Parker εν τω μεταξύ φροντίζει να γεμίσει η αγορά με προϊόντα που έχουν το όνομα Elvis. 78 διαφορετικά προϊόντα. Έτσι μπορούσες (αν ήθελες ας έκανες κι αλλιώς) να δεις τον Elvis παντού!
Και σαν φυσικό επακόλουθο αυτής της πλύσης εγκεφάλου έρχεται και ο δίσκος με τα Χριστουγεννιάτικα δια στόματος Elvis.
Με όλα αυτά το καινούριο συμβόλαιο που έχει υπογράψει ο Elvis με την RCA φέρνει πολύ χρήμα και στον ίδιο αλλά και στον Parker.
Το 1955 ο rockabilly τραγουδιστής Carl Perkins κάνει μεγάλη επιτυχία τραγουδώντας για τους hillbillies και τα φανταχτερά Κυριακάτικα παπούτσια τους.
Η επιτυχία του Perkins κλονίζεται γιατί ο Elvis με την καθοδήγηση πάντα του Parker του κλέβει και το τραγούδι και τη δόξα.
Το 1956 ο Parker σπρώχνει τον Elvis στον κινηματογράφο. Αυτό συμβάλει σιγά σιγά στη μετατροπή του Presley από επαναστάτη rocker σε διασκεδαστή για όλη την οικογένεια. Στη Νέα Υόρκη 3000 πιστοί ξενυχτούν στην ουρά για την πρεμιέρα της πρώτης του ταινίας με τίτλο «Love Me Tender».
Το 1957 το «All Shook Up» ανεβαίνει στο Νο 1, και το «Jailhouse Rock», που είναι και ο τίτλος μιας απ’ τις καλύτερες ταινίες του, φτάνει στο Νο 2 της ίδιας χρονιάς Τα σχόλια, που ακούστηκαν για το τραγούδι αυτό, ήταν οτι ο Elvis εδώ, τραγουδά το ροκ του εγκλήματος.
Η φάμπρικα Elvis υπό τη διεύθυνση του δαιμόνιου Parker αποδίδει μια χαρά. Και το 1958 στα 10 πρώτα της Αμερικής, ο Elvis βρίσκεται μέσα. Στην 6η θέση με το «Hard Headed Woman».
Το 1958 όμως είναι η κρίσιμη χρονιά για τον Elvis. Ενώ κάνει τη στρατιωτική του θητεία στη Γερμανία πεθαίνει και η μαμά Presley την οποία υπεραγαπούσε. Την επόμενη χρονιά όμως πάλι μέσα στα 10 πρώτα με το «A Big Hunk O’ Love» στην 7η θέση.
Αργότερα μετά το ’60 που επέστρεψε απ’ το στρατό η εικόνα άλλαξε. Το ίδιο και η μουσική. Και οι δυο αυτές αλλαγές είναι αξεχώριστες.
Σημαντικό στοιχείο που πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη είναι ότι και ο μάνατζερ Parker και ο Presley, που ήταν και οι δύο Νότιοι, δεν ενδιαφερόταν για τίποτε άλλο παρά μόνο για τα λεφτά!
Το 1960 βρέθηκε πάλι στο Νο 1 με το «It’s Now Or Never» αλλά σκέφτηκαν (από κοινού με τον Parker βέβαια) πως υπήρχαν περισσότερα λεφτά έξω απ’ το rock and roll παρά μέσα σ’ αυτό, κι έτσι παράτησε τη μουσική και άρχισε να κάνει μόνο ταινίες.
Έγινε άλλο ένα κερασάκι στη Χολιγουντιανή τούρτα.
Ο απολογισμός της δεκαετίας του ’60 για τον Elvis είναι, τρεις κακές ταινίες το χρόνο για ένα εκατομμύριο δολάρια, συν 50% επί των εισιτηρίων, συν τεράστιες πωλήσεις δίσκων με τα τραγούδια των ταινιών.
Το τέλος της δεκαετίας του ’60, βρίσκει τον Elvis χωρίς να έχει κάνει τίποτα το μουσικά ενδιαφέρον για μια δεκαετία. Μακριά απ’ τη σύγχρονη μουσική, αλλά βγάζοντας εκατομμύρια δολάρια, πουλώντας ουσιαστικά σκουπίδια.
Γύρω στα 1968, 1969 οι ταινίες αρχίζουν να μη φέρνουν κέρδη και ο Elvis αναρωτήθηκε τι να κάνει? Να διακινδυνεύσει μια επιστροφή στη μουσική, ή να ψάξει για κάτι άλλο μέσα στο χώρο του Χόλυγουντ? Αποφάσισε ότι θα ήταν καλύτερα να γυρίσει πίσω, κι έτσι βρήκε τη θέση του στο LasVegas, αντί για το Χόλυγουντ.
Έχει αλλάξει όμως πάρα πολύ. Στο Las Vegas τραγουδάει ντουετάκι και με τον Frank Sinatra που παλιότερα είχε χαρακτηρίσει το ροκ «μουσική για κρετίνους». Αλλά και ο Elvis έχει πάψει εδώ και πάρα πολύ καιρό να είναι ροκ, ενώ νιώθει ιδιαίτερα απογοητευμένος από την πορεία που είχε πάρει η καριέρα του. Αυτό οδήγησε σε ένα μαγνητοσκοπημένο κονσέρτο που αργότερα ονομάστηκε "'68 Comeback Special", μεταδόθηκε από το NBC στις 3 Δεκεμβρίου 1968 και κυκλοφόρησε σε album από την RCA. Ο Presley έχει να εμφανιστεί ζωντανά από το '61 που είχε δώσει μια παράσταση στο Pearl Harbor.
Μετά από αρκετά χρόνια επιστρέφει στα charts, με το τραγούδι του "Suspicious Minds" που ανέβηκε μάλιστα στην πρώτη θέση του Αμερικανικού Billboard την 1η Νοεμβρίου 1969.
Το 1973, 1 δισεκατομμύριο τηλεθεατές μαζί κι εγώ παρακολουθούμε μέσω δορυφόρου ζωντανά μια παράσταση του Elvis στη Χαβάη. Στην ουσία μιας καρικατούρας αυτού που ήταν πριν 15 χρόνια ο Elvis. Προσπάθησε να αποδείξει και σε μας αλλά κυρίως στον εαυτό του ότι είναι ο βασιλιάς του rock and roll αλλά εις μάτην. Τα κιλά του απ’ τη μια και τα φάρμακα, στα οποία προσπάθησε να πνίξει την απογοήτευσή του για την πορεία του, από την άλλη δεν του το επέτρεψαν.
Και το παραμύθι Elvis τελειώνει κάπου εδώ, όχι βέβαια όπως θα ήθελε ο ίδιος, αλλά ούτε και όλοι εμείς που κάποτε τον λατρέψαμε.
Στις 16 Αυγούστου 1977 στο Μέμφις του Τενεσί, βρέθηκε ξαπλωμένος στο πάτωμα από τη μνηστή του Ginger Alden, στο σπίτι του, την βίλα Graceland. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Baptist Memorial όπου και στις 3:30 μ.μ. ανακοινώθηκε ο θάνατος του. Ο Elvis Presley έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 42 ετών. Σε μια συνέντευξη τύπου που δόθηκε αργότερα, οι γιατροί ανακοίνωσαν πως ο θάνατος επήλθε από καρδιακή αρρυθμία η οποία προκλήθηκε από μια μεγάλη δόση φαρμάκων.
Αν ο Elvis ζούσε σήμερα θα ήταν 77 χρονών. Τι θα τραγουδούσε αν τραγουδούσε δεν ξέρω. Πολλοί πιστεύουν ακόμα ότι δεν έχει πεθάνει, αλλά έχει αποσυρθεί. Το ίδιο πιστεύουν και για άλλους. Πολλοί επίσης πιστεύουν ότι ήταν ο βασιλιάς του rock and roll. Ήταν;
(Tο άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε, από τον οικοδεσπότη στις 17 Ιανουαρίου 2010 στο e-Περιοδικό του MusicHeaven)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου