Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Ανοιξιάτικο μπλέτσι

Ανοιξιάτικο, γιατί γίνεται με ότι έχει απομείνει στο μποστανάκι μας (από τη χειμωνιάτικη παραγωγή) πριν καθαριστεί για ανοιξιάτικο όργωμα και καλλιέργεια.
Μπλέτσι, γιατί, όπως έχουμε ξαναπεί, έτσι λέμε στην πατρίδα μου στην Ήπειρο τις γυμνές (ξεμπλέτσωτες), χωρίς φύλλο δηλαδή, πίτες.


Υλικά:
ότι έχει απομείνει στο μποστανάκι μας
(εν προκειμένω, σέσκουλα, παντζάρια, καρότα, φρέσκα κρεμμύδια, ραδίκια, αντίδια)
μαϊντανός
φρέσκια ρίγανη
σκόρδο
2 αβγά
250 γρ. φέτα
1 νεροπότηρο λάδι
πιπέρι (αλάτι δεν βάζουμε, γιατί έχουμε φέτα)
αλεύρι για όλες τις χρήσεις
(οι ποσότητες, ανάλογες με το τι τραβάει η όρεξή σας, ή με το τι τραβάει η συνταγή)

Πλένουμε και καθαρίζουμε τα παντζάρια (βολβούς) και τα καρότα.
Χοντροκόβουμε τα χορταρικά (σέσκουλα, παντζαρόφυλλα, ραδίκια, αντίδια) και τα ζεματίζουμε μαζί με τους βολβούς των παντζαριών και τα καρότα.
Σε μια λεκάνη, ψιλοκόβουμε τα φρέσκα κρεμμύδια, τα σκόρδα, και τη ρίγανη, προσθέτουμε τα ζεματισμένα χορταρικά (όχι καλά στραγγισμένα), τα παντζάρια και τα καρότα ψιλοκομμένα, τη φέτα τριμμένη με το χέρι, τα αβγά, το λάδι και ανακατεύουμε καλά.
Προσθέτουμε σιγά σιγά αλεύρι και συνεχίζουμε το ανακάτεμα, μέχρι να γίνει το μείγμα μας, πηχτό κουρκούτι.
Καλύπτουμε με λαδόκολλα τον πάτο και τα τοιχώματα του ταψιού της κουζίνας (φοβερό κόλπο και εφεύρεση, και η πίτα ολόκληρη και το ταψί καινούριο!).
Αδειάζουμε το κουρκούτι στο ταψί, το απλώνουμε καλά και ψήνουμε για 1 ώρα σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς.
Αφαιρούμε την πίτα μαζί με το λαδόχαρτο και την ακουμπάμε στον πάγκο της κουζίνας να κρυώσει λίγο.
Κόβεται εύκολα με τη ρόδα κοπής πίτσας.

Παντζάρια, τουρσί




Υλικά:
παντζάρια (μόνο βολβοί)
σκόρδα (κατά βούληση)
ξύδι



Πλένουμε τα παντζάρια, τα καθαρίζουμε και τα κόβουμε, μεγάλα κομμάτια.
Τα βράζουμε στον ατμό (σε χύτρα 5', σε απλή κατσαρόλα μέχρι να τρυπιούνται και να μένουν στο πιρούνι).
Στο μεταξύ, κόβουμε ροδέλες τα σκόρδα.
Σε ένα κατσαρολάκι, ζεσταίνουμε το ξύδι.
Γεμίζουμε αποστειρωμένα βάζα με τα παντζάρια, τοποθετώντας ενδιάμεσα τις ροδέλες σκόρδου.
Συμπληρώνουμε με το ζεστό ξύδι, σφραγίζουμε καλά και αναποδογυρίζουμε, τα βάζα, μέχρι να κρυώσουν.




Παντζάρι, γλυκό κουταλιού!





Υλικά:
Παντζάρια (μόνο βολβοί)
1 λεμόνι
Ζάχαρη
Νερό
Φύλλα αρμπαρόριζας (ή βανίλια)

Πλένουμε και καθαρίζουμε τα παντζάρια.
Τα βράζουμε στον ατμό (σε χύτρα 5', σε απλή κατσαρόλα μέχρι να τρυπιούνται και να μένουν στο πιρούνι).
Το νερό (που έχει πάρει το χρωματάκι του), δεν το πετάμε. 
Αφού κρυώσουν, τα κόβουμε σε κομμάτια, ανάλογα με το γούστο μας.
Στο νερό που λέμε παραπάνω, προσθέτουμε τόση ζάχαρη, όσο είναι το βάρος των παντζαριών μας και μόλις αρχίσει να βράζει το (κόκκινο) σιρόπι μας, ρίχνουμε στην κατσαρόλα τα παντζάρια, το χυμό από το λεμόνι και τα φύλλα αρμπαρόριζας (ή τη βανίλια).
Χαμηλώνουμε τη φωτιά και βράζουμε, μέχρι να δέσει το σιρόπι.
Αφαιρούμε τα φύλλα αρμπαρόριζας (αν έχουμε βάλει), γεμίζουμε αποστειρωμένα βάζα, όσο το γλυκό μας είναι ζεστό και τα αφήνουμε να κρυώσουν αναποδογυρισμένα, για να σφραγίσουν αεροστεγώς.

(Όταν κερνάμε, δεν λέμε τι γλυκό είναι. Έκπληξη!)

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

ΜΕΤΑΦΟΡΑΙ ΕΚΔΡΟΜΑΙ "Ο ΜΗΤΣΟΣ"

Ο Δημήτρης Πουλικάκος, ή "Πουλίκας", ή "Θείος Νώντας" ή όπως αλλιώς τον έχει ο καθένας μας στο μυαλό του, θεωρείται και πολύ ορθά, ο παππούς ή o πατριάρχης του rock στην Ελλάδα.
Ξεκίνησε παίζοντας μπάσο στο συγκρότημα MGC από το 1967 ως το 1969, λόγω του ότι ο μπασίστας τους πήγαινε φαντάρος. Έκατσε και του δείξανε τα κομμάτια κι έτσι έγινε μουσικός, όπως έχει πει ο ίδιος σε συνέντευξή του.
Από το 1971 ως το 1973 συμμετέχει στους «Εξαδάχτυλος» με τους οποίους ηχογραφεί δικά του τραγούδια.
Με τον «Εξαδάχτυλο» και διάφορους άλλους εκλεκτούς κυρίους (όπως τους παρουσιάζει ο ίδιος στο οπισθόφυλλο του δίσκου), ηχογραφεί από το ’70 ως το ’75 τα τραγούδια, που το 1976 αποτέλεσαν το υλικό του "Μεταφοραί εκδρομαί «ο Μήτσος»".
Ο τίτλος του δίσκου προέκυψε, όπως έχει πει ο ίδιος, από το γεγονός ότι, όταν ήταν στο Λονδίνο, όπου έμενε απ’ το ’60 μέχρι το ’67, μία από τις πολλές δουλειές του ποδαριού που έκανε, για τα προς το ζειν, ήταν οι μετακομίσεις.
Είχαμε ένα φορτηγό με το οποίο κάναμε μετακομίσεις. Είχαμε βάλει μια αγγελία «we moveanything, anywhere, anytime». Κι ερχόντουσαν διάφοροι, άλλος με ένα σεντούκι, άλλος με ένα attaché...”.
Τα λόγια είναι του Δημήτρη Πουλικάκου, εκτός από τα "Χτεσινά Τρένα" που είναι του Τάσου Φαληρέα και τα διασκεύασε λίγο ο Πουλικάκος.
Είναι ο πρώτος ελληνικός δίσκος μακράς διαρκείας (όπως μεταφραζόταν το Long Play ή LP, χαρακτηρισμός των δίσκων 33 στροφών) με 100% ελληνικό στίχο και καθαρά στοιχεία Δυτικής rock μουσικής.
Πολλοί επίσης υποστηρίζουν ότι ο δίσκος έχει εμφανείς επιρροές από Frank Zappa, ίσως επειδή χρησιμοποιεί ένα Ζαππικής αίσθησης χιούμορ για να μιλήσει για την ελληνική πραγματικότητα. Πάντως, όπως ο ίδιος λέει, θεωρεί τον Zappa πολύ μεγάλο καλλιτέχνη, που εκείνη την εποχή πολλοί λίγοι ήξεραν και άκουγαν.
Ο Πουλικάκος περιφέρει το υλικό του δίσκου, επί τέσσερα χρόνια, από εταιρία σε εταιρία, μέχρι που τελικά το ρίσκο, για την κυκλοφορία του, πήρε η "EMI" και όχι η "ΜΙΝΟΣ", όπως λάθος γράφουν πολλοί σε αναφορές στο διαδίκτυο, πιθανόν λόγω της μετέπειτα συγχώνευσης των δύο εταιρειών σε "ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ" και την υπ’ αυτή την ετικέτα επανακυκλοφορία του δίσκου σε CD, το 2007.
Παρόλο που η παραγωγή δεν είναι άρτια, υπάρχει στο άλμπουμ μουσική ποικιλία, στοιχείο δυσεύρετο στα μετέπειτα ελληνικά rock άλμπουμ.
Ο δίσκος έχει ποικιλία ακουσμάτων, με υπέροχες ενορχηστρώσεις, όπως, jazz και soul με πολλά πνευστά, rock 'n' roll, σκληρό rock, ρεμπέτικο με αυθεντικότητα, βαλς και παραδοσιακά τυρολέζικα και, φυσικά, σατιρικές αφηγήσεις.
Ο δίσκος "Μεταφοραί εκδρομαί «ο Μήτσος»" θεωρείται, από πολλούς, ο πρόδρομος της ελληνικής rock 'n roll δισκογραφίας.

Το παραπάνω κείμενο συνόδευσε το άκουσμα του εν λόγω βινυλίου, στην εκπομπή "βινύλιες ιστορίες", που μεταδόθηκε στις 20 Απρίλη 2013, 9 με 10 το βράδυ από τον "Πειρατή στα FM"

 


Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

“The Velvet Underground and Nico”

Οι Velvet Underground, ενώ δεν γνώρισαν μεγάλη εμπορική επιτυχία, που όπως δείχνει η μελέτη της πορείας τους, δεν ήταν ο πραγματικός τους στόχος, είναι ίσως το πιο σημαντικό συγκρότημα σε ολόκληρη την ιστορία της ροκ μουσικής.
Ο Brian Eno, σε μια συνέντευξή του το 1982 είπε: «το πρώτο άλμπουμ των Velvet Underground, το “The Velvet Underground and Nico”, μπορεί να έχει πουλήσει μόνο 30.000 αντίτυπα στα πρώτα χρόνια του, αλλά ο καθένας που είχε αγοράσει ένα από αυτά, έχει φτιάξει μια μπάντα, ή είναι σήμερα μουσικοκριτικός».
Οι βάσεις για τους Velvet Underground μπήκαν το 1964, όταν ο 
 Lou Reed γνώρισε τον Ουαλλό John Cale. Ο Cale, που βρισκόταν στην Νέα Υόρκη για σπουδές κλασσικής μουσικής, είχε δουλέψει με πειραματικούς συνθέτες όπως ο John Cage, αλλά έτρεφε και αρκετό ενδιαφέρον για τη ροκ μουσική. Ανακαλύπτοντας ότι και ο Reed έχει τάσεις για πειραματισμό, δημιούργησαν ένα δίδυμο από το οποίο επρόκειτο να δημιουργηθούν οι  Velvet Underground. Στη συνέχεια στο δίδυμο προστέθηκαν ο Sterling Morrison στην κιθάρα και ο Angus MacLise στα ντραμς. Μετά από πολλές αλλαγές στο όνομα κατέληξαν στο “The Velvet Underground” και άρχισαν να κάνουν πρόβες και να παίζουν στην Νέα Υόρκη.
Τον Ιούλιο του 1965 το τρίδυμο Cale - Morrison - Reed ηχογράφησαν ένα ντέμο-κασέτα, που όταν ο Cale βρέθηκε για λίγο στην Αγγλία, έδωσε ένα αντίγραφο στην  Marianne Faithfull, με την ελπίδα να φτάσει στα χέρια και στα αφτιά, κυρίως, του Mick Jagger, πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Όταν κάποια στιγμή το συγκρότημα πήρε 75$ για να κάνει ένα άνοιγμα συναυλίας στο Summit High School, στο Summit του New Jersey, ο MacLise αποχώρησε από το συγκρότημα, θεωρώντας την πράξη αυτή ξεπούλημα και την θέση του πήρε η Maureen Tucker, η οποία με τον ανορθόδοξο τρόπο που έπαίζει τα ντραμς επηρέασε αρκετά τον ήχο του συγκροτήματος.
Οι
VelvetUndergroundδεν ήταν hippies, αλλά μια avantgarde ελιτίστικη παρέα μουσικών. Πραγματικός τους στόχος ήταν η καταγραφή της παρακμιακής, δυσαρεστημένης και κυνικής διάθεσης που επικρατούσε στους κύκλους της διανόησης.
Την ίδια χρονιά το συγκρότημα τράβηξε την προσοχή του Andy Warhol, η δημοσιότητα του οποίου εκείνη την εποχή είχε φτάσει στα ύψη. Τα επόμενα δύο χρόνια οι
Velvet Underground παίζουν ως μέρος του multi media show του Andy Warhol, "The Exploding Plastic Inevitable".
Ο Warhol έγινε μάνατζερ του συγκροτήματος και τους πρότεινε να βάλουν και τη Γερμανίδα τραγουδίστρια
Nico σε μερικά τραγούδια. Κι έτσι, το 1967, βγήκε ο πρώτος τους δίσκος, το “The Velvet Underground and Nico”, που εκτός από ντεμπούτο άλμπουμ των Velvet Underground, είναι και το μοναδικό με τη συνεργασία της Nico στα φωνητικά, αφού μετά απ’ το δίσκο, η Nico αποχώρησε από το γκρουπ.
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1967 από τη Verve Records, με παραγωγή του Andy Warhol. Στο θέμα αυτό, βέβαια, υπάρχει κάποια σύγχυση, ως προς το ποιος πραγματικά είναι ο παραγωγός του άλμπουμ.  Παρόλο που ο Warhol είναι ο μόνος επίσημα αναφερόμενος παραγωγός, είχε πολύ μικρή επιρροή στη δημιουργία του άλμπουμ, πέρα από την πληρωμή για τις ηχογραφήσεις και τον σχεδιασμό του μοναδικού εξωφύλλου του.
Ο δίσκος κατηγορήθηκε από πολλούς, αφ’ ενός μεν, για τον μουσικό πειραματισμό του, αφ’ εταίρου δε, για την θεματολογία του, που έχει να κάνει με τα ναρκωτικά, την πορνεία και τις σαδομαζοχιστικές και ιδιαίτερες σεξουαλικές προτιμήσεις.
Παρ’ όλα αυτά, το “
The Velvet Underground & Nico” θεωρείται ένα απ’ τα πιο σημαντικά άλμπουμ στην ιστορία του rock και βρίσκεται στην 13η θέση του καταλόγου με τα 500  και στην 21η με τα 100 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, που έχει φτιάξει το περιοδικό Rolling Stone.
Πάντως μετά απ’ αυτό το άλμπουμ, πολλοί τους μιμήθηκαν αλλά κανείς δεν μπόρεσε να τους φτάσει.


Το παραπάνω κείμενο συνόδευσε το άκουσμα του εν λόγω βινυλίου στην εκπομπή "βινύλιες ιστορίες" που μεταδόθηκε στις 6 Απρίλη 2013, 8 με 9 το βράδυ από τον "Πειρατή στα FM"