Οι Velvet Underground, ενώ δεν
γνώρισαν μεγάλη εμπορική επιτυχία, που όπως δείχνει η μελέτη της πορείας τους,
δεν ήταν ο πραγματικός τους στόχος, είναι ίσως το πιο σημαντικό συγκρότημα σε
ολόκληρη την ιστορία της ροκ μουσικής.
Ο Brian Eno, σε μια συνέντευξή του το 1982 είπε: «το πρώτο άλμπουμ των Velvet Underground, το “The Velvet Underground and Nico”, μπορεί να έχει πουλήσει μόνο 30.000 αντίτυπα στα πρώτα χρόνια του, αλλά ο καθένας που είχε αγοράσει ένα από αυτά, έχει φτιάξει μια μπάντα, ή είναι σήμερα μουσικοκριτικός».
Οι βάσεις για τους Velvet Underground μπήκαν το 1964, όταν ο Lou Reed γνώρισε τον Ουαλλό John Cale. Ο Cale, που βρισκόταν στην Νέα Υόρκη για σπουδές κλασσικής μουσικής, είχε δουλέψει με πειραματικούς συνθέτες όπως ο John Cage, αλλά έτρεφε και αρκετό ενδιαφέρον για τη ροκ μουσική. Ανακαλύπτοντας ότι και ο Reed έχει τάσεις για πειραματισμό, δημιούργησαν ένα δίδυμο από το οποίο επρόκειτο να δημιουργηθούν οι Velvet Underground. Στη συνέχεια στο δίδυμο προστέθηκαν ο Sterling Morrison στην κιθάρα και ο Angus MacLise στα ντραμς. Μετά από πολλές αλλαγές στο όνομα κατέληξαν στο “The Velvet Underground” και άρχισαν να κάνουν πρόβες και να παίζουν στην Νέα Υόρκη.
Τον Ιούλιο του 1965 το τρίδυμο Cale - Morrison - Reed ηχογράφησαν ένα ντέμο-κασέτα, που όταν ο Cale βρέθηκε για λίγο στην Αγγλία, έδωσε ένα αντίγραφο στην Marianne Faithfull, με την ελπίδα να φτάσει στα χέρια και στα αφτιά, κυρίως, του Mick Jagger, πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Όταν κάποια στιγμή το συγκρότημα πήρε 75$ για να κάνει ένα άνοιγμα συναυλίας στο Summit High School, στο Summit του New Jersey, ο MacLise αποχώρησε από το συγκρότημα, θεωρώντας την πράξη αυτή ξεπούλημα και την θέση του πήρε η Maureen Tucker, η οποία με τον ανορθόδοξο τρόπο που έπαίζει τα ντραμς επηρέασε αρκετά τον ήχο του συγκροτήματος.
Οι VelvetUndergroundδεν ήταν hippies, αλλά μια avantgarde ελιτίστικη παρέα μουσικών. Πραγματικός τους στόχος ήταν η καταγραφή της παρακμιακής, δυσαρεστημένης και κυνικής διάθεσης που επικρατούσε στους κύκλους της διανόησης.
Την ίδια χρονιά το συγκρότημα τράβηξε την προσοχή του Andy Warhol, η δημοσιότητα του οποίου εκείνη την εποχή είχε φτάσει στα ύψη. Τα επόμενα δύο χρόνια οι Velvet Underground παίζουν ως μέρος του multi media show του Andy Warhol, "The Exploding Plastic Inevitable".
Ο Warhol έγινε μάνατζερ του συγκροτήματος και τους πρότεινε να βάλουν και τη Γερμανίδα τραγουδίστρια Nico σε μερικά τραγούδια. Κι έτσι, το 1967, βγήκε ο πρώτος τους δίσκος, το “The Velvet Underground and Nico”, που εκτός από ντεμπούτο άλμπουμ των Velvet Underground, είναι και το μοναδικό με τη συνεργασία της Nico στα φωνητικά, αφού μετά απ’ το δίσκο, η Nico αποχώρησε από το γκρουπ.
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1967 από τη Verve Records, με παραγωγή του Andy Warhol. Στο θέμα αυτό, βέβαια, υπάρχει κάποια σύγχυση, ως προς το ποιος πραγματικά είναι ο παραγωγός του άλμπουμ. Παρόλο που ο Warhol είναι ο μόνος επίσημα αναφερόμενος παραγωγός, είχε πολύ μικρή επιρροή στη δημιουργία του άλμπουμ, πέρα από την πληρωμή για τις ηχογραφήσεις και τον σχεδιασμό του μοναδικού εξωφύλλου του.
Ο δίσκος κατηγορήθηκε από πολλούς, αφ’ ενός μεν, για τον μουσικό πειραματισμό του, αφ’ εταίρου δε, για την θεματολογία του, που έχει να κάνει με τα ναρκωτικά, την πορνεία και τις σαδομαζοχιστικές και ιδιαίτερες σεξουαλικές προτιμήσεις.
Παρ’ όλα αυτά, το “The Velvet Underground & Nico” θεωρείται ένα απ’ τα πιο σημαντικά άλμπουμ στην ιστορία του rock και βρίσκεται στην 13η θέση του καταλόγου με τα 500 και στην 21η με τα 100 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, που έχει φτιάξει το περιοδικό Rolling Stone.
Πάντως μετά απ’ αυτό το άλμπουμ, πολλοί τους μιμήθηκαν αλλά κανείς δεν μπόρεσε να τους φτάσει.
Ο Brian Eno, σε μια συνέντευξή του το 1982 είπε: «το πρώτο άλμπουμ των Velvet Underground, το “The Velvet Underground and Nico”, μπορεί να έχει πουλήσει μόνο 30.000 αντίτυπα στα πρώτα χρόνια του, αλλά ο καθένας που είχε αγοράσει ένα από αυτά, έχει φτιάξει μια μπάντα, ή είναι σήμερα μουσικοκριτικός».
Οι βάσεις για τους Velvet Underground μπήκαν το 1964, όταν ο Lou Reed γνώρισε τον Ουαλλό John Cale. Ο Cale, που βρισκόταν στην Νέα Υόρκη για σπουδές κλασσικής μουσικής, είχε δουλέψει με πειραματικούς συνθέτες όπως ο John Cage, αλλά έτρεφε και αρκετό ενδιαφέρον για τη ροκ μουσική. Ανακαλύπτοντας ότι και ο Reed έχει τάσεις για πειραματισμό, δημιούργησαν ένα δίδυμο από το οποίο επρόκειτο να δημιουργηθούν οι Velvet Underground. Στη συνέχεια στο δίδυμο προστέθηκαν ο Sterling Morrison στην κιθάρα και ο Angus MacLise στα ντραμς. Μετά από πολλές αλλαγές στο όνομα κατέληξαν στο “The Velvet Underground” και άρχισαν να κάνουν πρόβες και να παίζουν στην Νέα Υόρκη.
Τον Ιούλιο του 1965 το τρίδυμο Cale - Morrison - Reed ηχογράφησαν ένα ντέμο-κασέτα, που όταν ο Cale βρέθηκε για λίγο στην Αγγλία, έδωσε ένα αντίγραφο στην Marianne Faithfull, με την ελπίδα να φτάσει στα χέρια και στα αφτιά, κυρίως, του Mick Jagger, πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Όταν κάποια στιγμή το συγκρότημα πήρε 75$ για να κάνει ένα άνοιγμα συναυλίας στο Summit High School, στο Summit του New Jersey, ο MacLise αποχώρησε από το συγκρότημα, θεωρώντας την πράξη αυτή ξεπούλημα και την θέση του πήρε η Maureen Tucker, η οποία με τον ανορθόδοξο τρόπο που έπαίζει τα ντραμς επηρέασε αρκετά τον ήχο του συγκροτήματος.
Οι VelvetUndergroundδεν ήταν hippies, αλλά μια avantgarde ελιτίστικη παρέα μουσικών. Πραγματικός τους στόχος ήταν η καταγραφή της παρακμιακής, δυσαρεστημένης και κυνικής διάθεσης που επικρατούσε στους κύκλους της διανόησης.
Την ίδια χρονιά το συγκρότημα τράβηξε την προσοχή του Andy Warhol, η δημοσιότητα του οποίου εκείνη την εποχή είχε φτάσει στα ύψη. Τα επόμενα δύο χρόνια οι Velvet Underground παίζουν ως μέρος του multi media show του Andy Warhol, "The Exploding Plastic Inevitable".
Ο Warhol έγινε μάνατζερ του συγκροτήματος και τους πρότεινε να βάλουν και τη Γερμανίδα τραγουδίστρια Nico σε μερικά τραγούδια. Κι έτσι, το 1967, βγήκε ο πρώτος τους δίσκος, το “The Velvet Underground and Nico”, που εκτός από ντεμπούτο άλμπουμ των Velvet Underground, είναι και το μοναδικό με τη συνεργασία της Nico στα φωνητικά, αφού μετά απ’ το δίσκο, η Nico αποχώρησε από το γκρουπ.
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1967 από τη Verve Records, με παραγωγή του Andy Warhol. Στο θέμα αυτό, βέβαια, υπάρχει κάποια σύγχυση, ως προς το ποιος πραγματικά είναι ο παραγωγός του άλμπουμ. Παρόλο που ο Warhol είναι ο μόνος επίσημα αναφερόμενος παραγωγός, είχε πολύ μικρή επιρροή στη δημιουργία του άλμπουμ, πέρα από την πληρωμή για τις ηχογραφήσεις και τον σχεδιασμό του μοναδικού εξωφύλλου του.
Ο δίσκος κατηγορήθηκε από πολλούς, αφ’ ενός μεν, για τον μουσικό πειραματισμό του, αφ’ εταίρου δε, για την θεματολογία του, που έχει να κάνει με τα ναρκωτικά, την πορνεία και τις σαδομαζοχιστικές και ιδιαίτερες σεξουαλικές προτιμήσεις.
Παρ’ όλα αυτά, το “The Velvet Underground & Nico” θεωρείται ένα απ’ τα πιο σημαντικά άλμπουμ στην ιστορία του rock και βρίσκεται στην 13η θέση του καταλόγου με τα 500 και στην 21η με τα 100 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, που έχει φτιάξει το περιοδικό Rolling Stone.
Πάντως μετά απ’ αυτό το άλμπουμ, πολλοί τους μιμήθηκαν αλλά κανείς δεν μπόρεσε να τους φτάσει.
Το παραπάνω κείμενο συνόδευσε το άκουσμα του εν λόγω βινυλίου στην εκπομπή "βινύλιες ιστορίες" που μεταδόθηκε στις 6 Απρίλη 2013, 8 με 9 το βράδυ από τον "Πειρατή στα FM"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου